Francesco Mario Pagano

İtalya'daki vatanseverlik duygusunun eksikliği, 1796'da daha iyi şeyler için büyük umutlar besleyen koreograf Gasparo Angiolini gibi kişiler için çok can sıkıcıydı. Cisalpine Cumhuriyeti'nin çöküşünün ardından Angiolini, Avusturyalılar tarafından tutuklandı ve villasının dışına diktiği Özgürlük Ağacı (ve köylülerin 1798'de kesip yaktığı) hakkında sorguya çekildi. Hapse atıldı ve ardından Dalmaçya'ya sürüldü, ardından serbest bırakıldı ve Lombardiya'ya kırık bir adam olarak döndü. 1803'teki ölümünden kısa bir süre önce, İtalyanların Fransızların fatih gibi davranmasını ve yarımadayı bölünmüş tutmasını engelleyememesinden yakındığı tutkulu bir anı yazdı. ‘Bütün bunlar, birlikte nasıl hareket edeceğimizi bilmediğimiz, ulusal ruhumuz olmadığı için yaşandı… Ey İtalya, ey İtalya, ne kadar aşağılık bir seviyeye düşürüldün?… Ey İtalya, ne zaman uyanacaksın?… Avrupa’da ilk sen oldun, şimdi son, son oldun çünkü herkes seni alt ediyor… İtalya ancak savaşçı ruhunu yeniden kazandığında düşmanlarının intikamını alacak ve onları aşağılayacak.’ İtalya'daki durumu o dönemde umutsuzca gözlemleyen bir diğer kişi de Vincenzo Cuoco adlı genç bir yazardı. Cuoco, 1770 yılında güney İtalya'nın Molise bölgesinde taşralı bir orta sınıf ailede doğmuş ve hukuk okumak için Napoli'ye taşınmıştı. Hiç mezun olmamıştı: Gerçek tutkuları tarih ve felsefeydi ve elit entelektüel çevrelere kapılmış, Mario Pagano ve Vincenzo Russo gibi kişilerle arkadaş olmuştu; ikisi de Napoli Cumhuriyeti'ndeki rolleri nedeniyle 1799'da idam edilmişti. Cuoco'nun kendisi Napoli Cumhuriyeti'nde yalnızca küçük bir rol oynamıştı, ancak yine de sürgüne mahkûm edilmiş ve Kral Ferdinand'ın dönüşünde mal varlığına el konulmuştu. Sürgündeyken Napoli'de tanık olduğu trajik olayları düşündü ve sonuçlarını 1801'de 1799 Napoli Devrimi Üzerine Tarihsel Deneme adlı eserinde yayınladı; bu eser son derece etkili olacaktı.

(Christopher Duggan, The Force of Destiny: A History of Italy Since 1796, Penguin UK, 2008, s.56)

Foto Linki